Δικαιώματα και υποχρεώσεις. Μια λάθος ανάγνωση.
Κάθε άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται αποκτά δικαιώματα, στο πλαίσιο της χώρας που ζει. Στη χώρα μας αποκτά αυτόματα δικαιώματα σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση και η ασφάλεια.
Καθώς μεγαλώνει και οδεύει προς την ενηλικίωση, μαθαίνει ότι, πέρα από τα δικαιώματα, θα πρέπει να έχει συναίσθηση των υποχρεώσεών του προς το κράτος στο οποίο διαμένει. Σε αυτό το σημείο, όμως, διαπιστώνεται το πρόβλημα που παρατηρείται σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Και πηγάζει κυρίως από τον τρόπο ανατροφής κι εκπαίδευσης.
Η πρώτη μικρή κοινωνία του ανθρώπου είναι το σχολείο. Είναι θεμιτό να γίνεται εξ αρχής σαφές στο μυαλό των μικρών παιδιών ότι οι γονείς και οι δάσκαλοι λειτουργούν ως μια ενιαία ομάδα και πως οι σχέσεις τους διέπονται από αμοιβαίο σεβασμό. Όταν οι γονείς υπερβαίνουν τα όρια και κακολογούν τον εκπαιδευτικό ενώπιον του παιδιού, το μήνυμα που καταγράφεται στο νου του είναι πως τα δικαιώματά του είναι υπεράνω των κανόνων του σχολείου και κατ’ επέκταση της κοινότητας. Το αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών είναι η σταδιακή κατάλυση των ορίων, η έλλειψη σεβασμού και η λανθασμένη εντύπωση ότι οι αυθαίρετες ενέργειες γίνονται αποδεκτές από το κοινωνικό σύνολο.
Σε συνέχεια της προηγούμενης συμπεριφοράς, ο μετέπειτα έφηβος αμφισβητεί τις αρχές της χώρας, αδυνατεί να κατανοήσει ότι τα σώματα ασφαλείας λειτουργούν με γνώμονα την ευνομία και το συλλογικό καλό. Η δυσπιστία και οι δεύτερες σκέψεις που καλλιεργήθηκαν από τη διαρκή αμφισβήτηση, καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στο μυαλό και την καθημερινότητά του και κερδίζουν έδαφος έναντι της δημιουργικότητας, της θέλησης για ζωή και την προσφορά.
Επιπρόσθετα, απομακρύνεται η πιθανότητα να κατανοήσει ο αυριανός ενήλικος πολίτης τον ουσιαστικό τρόπο για πρόοδο κι ευημερία, καθώς δεν εκτιμούν σωστά τα θετικά πρότυπα γύρω τους, όπως οι αθλητές, οι επιστήμονες, οι φωτισμένοι άνθρωποι του πνεύματος. Εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος να παρασυρθούν σε παράνομες πράξεις, χρήση ουσιών ή φανατισμένες αντιδράσεις. Τα παιδιά που βρίσκονται σε σύγχυση αξιών και απουσία ενός σκοπού στη ζωή, αποτελούν τα εύκολα θύματα που ‘’ψαρεύουν’’ οι άνθρωποι του εγκλήματος και της παρανομίας.
Όλα τα παραπάνω είναι, δυστυχώς, απότοκα της ημιμάθειας και της θολής κρίσης που αποκτήθηκε από την έλλειψη σωστών προτύπων στο περιβάλλον του παιδιού και, πολλές φορές, τη συγκάλυψη των παραπτωμάτων του από τους ίδιους τους γονείς. Κάθε φορά που χτυπούσε το συμμαθητή του, που έκλεβε το παιχνίδι, που μιλούσε άσχημα σε μεγαλύτερο κι εμείς το ανεχόμασταν, δημιουργούσαμε τις προϋποθέσεις και το έδαφος για μια ενδεχόμενη, μεταγενέστερη παραβατική συμπεριφορά.
.jpg)